بسم الله الرحمن الرحیم"

  اَللّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلاىَ صاحِبَ الزَّمانِ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ عَنْ جَمیعِ الْمُؤْمِنینَ وَالْمُؤْمِناتِ فى مَشارِقِ الْأَرْضِ وَمَغارِبِها وَبَرِّها وَبَحْرِها وَسَهْلِها وَجَبَلِها حَیِّهِمْ وَمَیِّتِهِمْ وَعَنْ والِدَىَّ وَوَُلَْدى وَعَنّى مِنَ الصَّلَواتِ وَالتَّحِیَّاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَمِدادَ کَلِماتِهِ وَمُنْتَهى رِضاهُ وَعَدَدَ ما اَحْصاهُ کِتابُهُ وَاَحاطَ بِهِ عِلْمُهُ اَللّهُمَّ اِنّى اُجَدِّدُ لَهُ فى هذَا الْیَوْمِ وَفى کُلِّ یَوْمٍ عَهْداً وَعَقْداً وَبَیْعَةً فى رَقَبَتى اَللّهُمَّ کَما شَرَّفْتَنى بِهذَا التَّشْریفِ وَفَضَّلْتَنى بِهذِهِ الْفَضیلَةِ وَخَصَصْتَنى بِهذِهِ النِّعْمَةِ فَصَلِّ عَلى مَوْلاىَ وَسَیِّدى صاحِبِ الزَّمانِ وَاجْعَلْنى مِنْ اَنْصارِهِ وَاَشْیاعِهِ وَالذّآبّینَ عَنْهُ وَاجْعَلْنى مِنَ الْمُسْتَشْهَدینَ بَیْنَ یَدَیْهِ طائِعاً غَیْرَ مُکْرَهٍ فِى الصَّفِّ الَّذى نَعَتَّ اَهْلَهُ فى کِتابِکَ فَقُلْتَ صَفّاً کَاَنَّهُمْ بُنْیانٌ مَرْصوُصٌ عَلى طاعَتِکَ وَطاعَةِ رَسوُلِکَ وَآلِهِ عَلَیْهِمُ السَّلامُ اَللّهُمَّ هذِهِ بَیْعَةٌ لَهُ فى عُنُقى اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِاَللّهُمَّ رَبَّ النُّورِ الْعَظیمِ وَرَبَّ الْکُرْسِىِّ الرَّفیعِ وَرَبَّ الْبَحْرِ الْمَسْجُورِ وَمُنْزِلَ التَّوْراةِ وَالْأِنْجیلِ وَالزَّبُورِ وَرَبَّ الظِّلِّ وَالْحَرُورِ وَمُنْزِلَ الْقُرْآنِ الْعَظیمِ وَرَبَّ الْمَلائِکَةِ الْمُقَرَّبینَ وَالْأَنْبِیآءِ وَالْمُرْسَلینَ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِوَجْهِکَ الْکَریمِ وَبِنُورِ وَجْهِکَ الْمُنیرِ وَمُلْکِکَ الْقَدیمِ یا حَىُّ یا قَیُّومُ اَسْئَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذى اَشْرَقَتْ بِهِ السَّمواتُ وَالْأَرَضُونَ وَبِاسْمِکَ الَّذى یَصْلَحُ بِهِ الْأَوَّلُونَ وَالْأخِرُونَ یا حَیّاً قَبْلَ کُلِّ حَىٍّ وَیا حَیّاً بَعْدَ کُلِّ حَىٍّ وَیا حَیّاً حینَ لا حَىَّ یا مُحْیِىَ الْمَوْتى وَمُمیتَ الْأَحْیآءِ یا حَىُّ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ اَللّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلانَا الْإِمامَ الْهادِىَ الْمَهْدِىَّ الْقآئِمَ بِاَمْرِکَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ و عَلى ابآئِهِ الطَّاهِرینَ عَنْ جَمیعِ الْمُؤْمِنینَ وَالْمُؤْمِناتِ فى مَشارِقِ الْأَرْضِ وَمَغارِبِها سَهْلِها وَجَبَلِها وَبَرِّها وَبَحْرِها وَعَنّى وَعَنْ والِدَىَّ مِنَ الصَّلَواتِ زِنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَمِدادَ کَلِماتِهِ وَما اَحْصاهُ عِلْمُهُ وَاَحاطَ بِهِ کِتابُهُ اَللّهُمَّ اِنّى اُجَدِّدُ لَهُ فى صَبیحَةِ یَوْمى هذا

 وَما عِشْتُ مِنْ اَیَّامى عَهْداً وَعَقْداً وَبَیْعَةً لَهُ فى عُنُقى لا اَحُولُ عَنْها وَلا اَزُولُ اَبَداً اَللّهُمَّ اجْعَلْنى مِنْ اَنْصارِهِ وَاَعْوانِهِ وَالذَّابّینَ عَنْهُ وَالْمُسارِعینَ اِلَیْهِ فى قَضآءِ حَوآئِجِهِ وَالْمُمْتَثِلینَ لِأَوامِرِهِ وَالْمُحامینَ عَنْهُ وَالسَّابِقینَ اِلى اِرادَتِهِ وَالْمُسْتَشْهَدینَ بَیْنَ یَدَیْهِ اَللّهُمَّ اِنْ حالَ بَیْنى وَبَیْنَهُ الْمَوْتُ الَّذى جَعَلْتَهُ عَلى عِبادِکَ حَتْماً مَقْضِیّاً فَاَخْرِجْنى مِنْ قَبْرى مُؤْتَزِراً کَفَنى شاهِراً سَیْفى مُجَرِّداً قَناتى مُلَبِّیاً دَعْوَةَ الدَّاعى فِى الْحاضِرِ وَالْبادى اَللّهُمَّ اَرِنىِ الطَّلْعَةَ الرَّشیدَةَ وَالْغُرَّةَ الْحَمیدَةَ وَاکْحَلْ ناظِرى بِنَظْرَةٍ منِّى اِلَیْهِ وَعَجِّلْ فَرَجَهُ وَسَهِّلْ مَخْرَجَهُ وَاَوْسِعْ مَنْهَجَهُ وَاسْلُکْ بى مَحَجَّتَهُ وَاَنْفِذْ اَمْرَهُ وَاشْدُدْ اَزْرَهُ وَاعْمُرِ اللّهُمَّ بِهِ بِلادَکَ وَاَحْىِ بِهِ عِبادَکَ فَاِنَّکَ قُلْتَ وَقَوْلُکَ الْحَقُّ ظَهَرَ الْفَسادُ فِى الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِما کَسَبَتْ اَیْدِى النَّاسِ فَاَظْهِرِ الّلهُمَّ لَنا وَلِیَّکَ وَابْنَ بِنْتِ نَبِیِّکَ الْمُسَمّى بِاسْمِ رَسُولِکَ حَتّى لا یَظْفَرَ بِشَىْ‏ءٍ مِنَ الْباطِلِ اِلاَّ مَزَّقَهُ وَیُحِقَّ الْحَقَّ وَیُحَقِّقَهُ وَاجْعَلْهُ اَللّهُمَّ مَفْزَعاً لِمَظْلُومِ عِبادِکَ وَناصِراً لِمَنْ لا یَجِدُ لَهُ ناصِراً غَیْرَکَ وَمُجَدِّداً لِما عُطِّلَ مِنْ اَحْکامِ کِتابِکَ وَمُشَیِّداً لِما وَرَدَ مِنْ اَعْلامِ دینِکَ وَسُنَنِ نَبِیِّکَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَاجْعَلْهُ  اَللّهُمَّ مِمَّنْ حَصَّنْتَهُ مِن بَاْسِ الْمُعْتَدینَ اَللّهُمَّ وَسُرَّ نَبِیَّکَ مُحَمَّداً صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ بِرُؤْیَتِهِ وَمَنْ تَبِعَهُ عَلى دَعْوَتِهِ وَارْحَمِ اسْتِکانَتَنا بَعْدَهُ اَللّهُمَّ اکْشِفْ هذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هذِهِ الْأُمَّةِ بِحُضُورِهِ وَعَجِّلْ لَنا ظُهُورَهُ اِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعیداً وَنَریهُ قَریباً بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ اَلْعَجَلَ الْعَجَلَ یا مَوْلاىَ یا صاحِبَ الزَّمانِ

خدایا دل های شیفتگان به سویت شوریده اند و راه های مشتاقان به سویت نمایان است و پرچم های کاروان آستانت پیداست و دلهای عارفان از تو لرزان و آوازهای دعاگویان به درگاهت بلند و درهای اجابت به روی آن ها باز و دعای کسی که با تو راز و نیاز کند مستجاب است و توبه هرکه به تو باز گردد پذیرفته است و اشک روان هرکه از خوف توگریه کند مورد ترحم است و برای آنانکه از تو دادرسی جویند دادرس خواهی بود و کسی را که از تو کمک و یاری بجوید کمک و یاری می نمایی و وعده هایت برای بندگان وفا میشود و هر که برای لغزش هایش از تو گذشت خواهد گذشت میبیند و کارهای عمل کنندگان نزد تو محفوظ است و روزی خلایق از درگاه تو نازل می شود و بهره های فزون به آن ها می رسد و گناهان آمرزش جویان آمرزیده است و حاجت های خلقت نزد تو برآورده است و جایزه خواستاران نزد تو وافر است و بهره های پیاپی فزون است ، مائده ها و سفره های خوراک فراوان آماده است ، حوض ها و چشمه ها بهر تشنگان لبریز است

« خانه دوست کجاست؟ » در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:
نرسیده به درخت،
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است.
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر بدر می آرد،
پس به سمت گل تنهایی می پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش خشی می شنوی:
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لایه نور
و از او می پرسی
خانه دوست کجاست....

هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک                     گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

مرا امید وصال تو زنده میدارد                             وگرنه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

نفس نفس اگر از باد بشنوم بویش                     زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک

رود بخواب دو چشم از خیال تو هیهات                 بود صبور دل اندر فراق تو حاشاک 

اگر تو زخم زنی به که دیگری مرهم                     وگر تو زهر دهی به که دیگری تریاک

عنان مپیچ که گر میزنی به شمشیرم                 سپر کنم سر و دستم ندارم از فتراک

ترا چنانکه تویی هر نظر کجا بیند                        بقدر دانش خود هر کسی کند ادراک

                                بچشم خلق عزیز جهان شود حافظ

                                که بر در تو نهد روی مسکنت بر خاک

           ای مولای من! دریاب مرا

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی                                دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی

فرا رسیدن نیمه شعبان بر همه منتظران و عاشقان صاحب الزمان (عجل الله تعالی و فرجه شریف) مبارک باد.

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » احمد حسنی ( جمعه 86/3/18 :: ساعت 2:1 صبح )

ای زینب ای  شکوفه  گلزار  عاشقی              صبرت رهی گشوده به اسرار عاشقی

از خطبه ی بلیغ  تو  عالم  شنیده اند               شور  حماسه ی تو  و  تکرار  عاشقی

صدها دل است بسته به بند کلام  تو               فاتح ترین ، به  عرصه ی پیکار عاشقی

پنداشتم که اول آسودگیست  عشق               پندار  من  به  باد شد  از کار  عاشقی

وقتی به بند دیدمت ای عاشق غریب              چون  لاله های  تشنه و تبدار عاشقی

فردا به دامنت برسد کاش لحظه  ای              دستی  چنین تهی  و  خریدار عاشقی

میلاد باسعادت بانوی کربلا حضرت زینب کبری (س) بر همه عاشقان ولایت مبارک باد.

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم کن لولیک الحجه بن الحسن

صلواتک علیه و علی آبائه فی هذه الساعه و فی کل ساعه

ولیا و حافظا و قاعدا و ناصرا و دلیلا و عینا

 حتی تسکنه ارضک طوعا و تمتعه فیها طویلا

برحمتک یا ارحم الراحمین 

گل بی رخ یار خوش نباشد            بی باده بهار خوش نباشد

السلام علیک یا کریم اهل البیت (ع)
باز هم مدینه بر خاک سیاه اندوه نشسته و سکوتی ژرف، همه جایش را فرا گرفته است. دوباره گرد و غبار بر دیوارهای گلین خانه ها نشسته است. باد غربت در کوچه باغ های خزان زده شهر، خود را به در و دیوار می زند و آواره مصیبت روح جاودانی صبر، امام مجتبی علیه السلام است.
    

    حسن علیه السلام، این سید جوانان اهل بهشت، این خلق نیکوی محمدی، این اسطوره صبر و بندگی، در آستانه رواق خون رنگ شهادت ایستاده و با جگری تفتیده از نامهربانی دشمن خانگی اش، عزم پر کشیدن تا بی کران عرش خدا را دارد.
   
    امام حسن (ع) فرزند امیر مؤمنان علی بن ابیطالب و مادرش مهتر زنان، فاطمه زهرا (س)، دختر پیامبر خدا (ص) است. امام حسن (ع) در شب نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه تولد یافت. وی نخستین پسری بود که خداوند متعال به خانواده علی و فاطمه عنایت کرد.
    پیامبر اکرم (ص) به حسن و برادرش حسین علاقه خاصی داشت و بارها می فرمود که حسن و حسین فرزندان من هستند. امام حسن (ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود به امر خدا و طبق وصیت آن حضرت، به امامت رسید و مقام خلافت ظاهری را نیز اشغال کرد و نزدیک به شش ماه به اداره امور مسلمین پرداخت. در این مدت، معاویه که دشمن سرسخت علی (ع) و خاندان او بود و سالها به طمع خلافت (در آغاز به بهانه خونخواهی عثمان و در آخر آشکارا به طلب خلافت) جنگیده بود، به عراق که مقر خلافت امام حسن (ع) بود لشکر کشید و جنگ آغاز کرد.
   
    کمالات انسانی
    امام حسن (ع) در کمالات انسانی یادگار پدر و نمونه کامل جد بزرگوار خود بود. تا پیغمبر (ص) زنده بود، او و برادرش حسین در کنار آن حضرت جای داشتند، گاهی آنان را بر دوش خود سوار می کرد و می بوسید و می بویید.
    از پیغمبر اکرم (ص) روایت کرده اند که درباره امام حسن و امام حسین (ع) می فرمود: این دو فرزند من، امام هستند خواه برخیزند و خواه بنشینند ( کنایه از این که در هر حال امام و پیشوایند ).
    از خدا طلب بهشت می کرد و به او از آتش جهنم پناه می برد. چون وضو می ساخت و به نماز می ایستاد، بدنش به لرزه می افتاد و رنگش زرد می شد. سه نوبت دارائیش را با خدا تقسیم کرد و دو نوبت از تمام مال خود برای خدا گذشت. در روایات است که امام حسن (ع) در زمان خودش عابد ترین و بی اعتنا ترین مردم به زیور دنیا بود. در سرشت و طینت امام حسن (ع) برترین نشانه های انسانیت وجود داشت.
   
    بیعت مردم با حسن بن علی (ع)
    هنگامی که حادثه دهشتناک ضربت خوردن علی (ع) در مسجد کوفه پیش آمد و مولی (ع) بیمار شد به حسن دستور داد که در نماز بر مردم امامت کند و در آخرین لحظات زندگی، او را به این سخنان وصی خود قرار داد: "پسرم! پس از من، تو صاحب مقام و صاحب خون منی". و حسین و محمد و دیگر فرزندانش و رؤسای شیعه و بزرگان خاندانش را بر این وصیت گواه ساخت و کتاب و سلاح خود را به او تحویل داد و سپس فرمود: "پسرم! رسول خدا دستور داده است که تو را وصی خود سازم و کتاب و سلاحم را به تو تحویل دهم . همچنانکه آن حضرت مرا وصی خود ساخته و کتاب و سلاحش را به من داده است و مرا مأمور کرده که به تو دستور دهم در آخرین لحظات زندگیت، آنها را به برادرت حسین بدهی". امام حسن (ع) به جمع مسلمانان درآمد و بر فراز منبر پدرش ایستاد. خواست درباره فاجعه بزرگ شهادت پدرش، علی علیه السلام با مردم سخن بگوید. آنگاه پس از حمد و ثنای بر خداوند متعال و رسول مکرم (ص) چنین گفت: "همانا دراین شب چنان کسی وفات یافت که گذشتگان بر او سبقت نگرفته اند و آیندگان به او نخواهند رسید."
    مردم با شوق و رغبت با امام حسن بیعت کردند. و این روز، همان روز وفات پدرش، یعنی روز بیست و یکم رمضان سال چهلم از هجرت بود. پس از بیعت مردم، امام حسن (ع) به ایراد خطبه ای پرداخت و مردم را به اطاعت اهل بیت پیغمبر (ص) که یکی از دو یادگار گران وزن و در ردیف قرآن کریم هستند تشویق فرمود و آنها را از فریب شیطان و شیطان صفتان بر حذر داشت.
    روش زندگی امام حسن (ع) در دوران اقامتش در کوفه او را قبله نظر و محبوب دلها و مایه امید ساخته بود. حسن بن علی (ع) شرایط رهبری را در خود جمع داشت زیرا اولا فرزند رسول خدا (ص) بود و دوستی او یکی از شرایط ایمان بود.
    امام (ع) کارها را نظم داد و والیان برای شهرها تعیین فرمود و انتظام امور را بدست گرفت. اما زمانی نگذشت که مردم چون امام حسن (ع) را مانند پدرش در اجرای عدالت و احکام و حدود اسلامی قاطع دیدند، عده زیادی ازافراد با استفاده از نفوذ خود به توطئه های پنهانی دست زدند و حتی در نهان به معاویه نامه نوشتند و او را به حرکت به سوی کوفه تحریک کرده، ضمانت کردند که هرگاه سپاه او به اردوگاه حسن بن علی (ع) نزدیک شود، حسن را دست بسته تسلیم او می کنند یا ناگهان او را بکشند.
    در برابر این عده منافق، شیعیان علی (ع) و جمعی از مهاجر و انصار بودند که به کوفه آمده و در آنجا سکونت اختیار کرده بودند. این بزرگمردان مراتب اخلاص و صمیمیت خود را در همه مراحل ثابت کردند.
    امام حسن (ع) وقتی طغیان و عصیان معاویه را در برابر خود دید با نامه هایی او را به اطاعت عدم توطئه و خونریزی فرا خواند ولی معاویه در جواب امام (ع) تنها به این امر استدلال می کرد که من درحکومت از تو با سابقه تر و در ا ین امر آزموده تر و به سال از تو بزرگترم همین و دیگر هیچ!
    و بدین ترتبیب دشمنی و سرکشی از طرف معاویه شروع شد و او بود که با امام زمانش گردنکشی آغاز کرد. معاویه با توطئه های زهرآگین و انتخاب زمان مناسب و ایجاد روح اخلالگری و نفاق، توفیق یافت. او با خریداری وجدانهای پست و پراکندن انواع دروغ و انتشار روحیه یأس، مردم سست ایمان را به دور خود جمع کرد و از سوی دیگر، همه سپاهیانش را به بسیج عمومی فرا خواند.
    امام حسن (ع) نیز تصمیم خود را برای پاسخ به ستیزه جویی معاویه دنبال کرد و رسماً اعلان جهاد داد. اگر در لشکر معاویه کسانی بودند که به طمع زر آمده بودند و مزدور دستگاه حکومت شام بودند، اما در لشکر امام حسن (ع) چهره های تابناک شیعیانی دیده می شد مانند حجر بن عدی، ابو ایوب انصاری و عدی بن حاتم که به تعبیر امام (ع) "یک تن از آنان افزون از یک لشکر بود". اما در برابر این بزرگان، افراد سست عنصری نیز بودند که جنگ را با گریز جواب می دادند و در نفاق افکنی توانایی داشتند و فریفته زر و زیور دنیا می شدند. امام حسن (ع) از آغاز این ناهماهنگی بیمناک بود.
    و همین شرایط موقعیتی را فراهم کرد که برای امام (ع) جز "صلح " با معاویه ، راه حل دیگری نماند.
    معاویه وقتی وضع را مساعد یافت به امام حسن (ع) پیشنهاد صلح کرد. امام حسن برای مشورت با سپاهیان خود خطبه ای ایراد فرمود و آنها را به جانبازی و یا صلح، یکی از این دو راه تحریک و تشویق فرمود. عده زیادی خواهان صلح بودند. عده ای نیز با زخم زبان امام معصوم را آزردند. سرانجام پیشنهاد صلح معاویه مورد قبول امام حسن واقع شد، ولی این فقط بدین منظور بود که او را در قید و بند شرایط و تعهداتی گرفتار سازد که معلوم بود کسی چون معاویه دیر زمانی پای بند آن تعهدات نخواهد ماند و در آینده نزدیکی آنها را یکی پس از دیگری زیر پای خواهد نهاد، در نتیجه، ماهیت ناپاک معاویه و عهد شکنی های او و عدم پای بندی او به دین و پیمان، بر همه مردم آشکار خواهد شد و نیز امام حسن (ع) با پذیرش صلح از خونریزی که هدف اصلی معاویه بود و می خواست ریشه شیعه و شیعیان آل علی (ع) را بهر قیمتی که است، قطع کند، جلوگیری فرمود. بدین صورت چهره تابناک امام حسن (ع)، همچنان که جد بزرگوار رسول الله (ص) پیش بینی فرمود بود ، بعنوان "مصلح اکبر" در افق اسلام نمودار شد. معاویه در پیشنهاد صلح هدفی جز مادیات محدود نداشت و می خواست که بر حکومت استیلا یابد.
    اما امام حسن (ع) بدین امر راضی نشد مگر بدین جهت که مکتب خود و اصول فکری خود را از انقراض محفوظ بدارد و شیعیان خود را از نابودی برهاند. پس از چند روز امام حسن (ع) آماده حرکت به مدینه شد. معاویه به این ترتیب خلافت اسلامی را در زیر تسلط خود آورده وارد عراق شد و در سخنرانی عمومی رسمی، شرایط صلح را زیر پا نهاد و از هر راه ممکن استفاده کرد و سخت ترین فشار و شکنجه را بر اهل بیت و شیعیان ایشان روا داشت.
    امام حسن (ع) در تمام مدت امامت خود که ده سال طول کشید، در نهایت شدت و اختناق زندگی کرد و هیچگونه امنیتی نداشت، حتی در خانه نیز در آرامش نبود. سر انجام در سال پنجاهم هجری به تحریک معاویه بدست همسر خود (جعده ملعونه) مسموم، شهید و در بقیع مدفون شد

زیارت عاشورا تقدیم به همه دوستداران و پیروانان واقعی حضرت امام حسین (ع):

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا أبا عبد الله السلام علیک یابن رسول الله السلام علیک یا ابن أمیر المؤمنین وابن سید الوصیین السلام علیک یابن فاطمة سیدة نساء العالمین السلام علیک یا ثار الله وابن ثاره والوتر الموتور السلام علیک وعلى الأرواح التی حلت بفنائک علیکم منی جمیعا سلام الله أبداً ما بقیت وبقی اللیل والنهار یا أبا عبد الله لقد عظمت الرزیة وجلت وعظمت المصیبة بک علینا وعلى جمیع أهل الإسلام وجلت وعظمت مصیبتک فی السماوات على جمیع أهل السماوات فلعن الله أمة أسست أساس الظلم والجور علیکم أهل البیت ولعن اله أمة دفعتکم عن مقامکم وأزالتکم عن مراتبکم التی رتبکم الله فیها ولعن الله أمة قتلتکم ولعن الله الممهدین لهم بالتمکین من قتالکم برئت إلى الله والیکم منهم ومن أشیاعهم وأتباعهم وأولیائهم یا أبا عبد الله إنی سلم لمن سالمکم وحرب لمن حاربکم إلى یوم القیامة ولعن الله آل زیاد و آل مروان ولعن الله بنی أمیة قاطبة ولعن الله ابن مرجانه ولعن الله عمر ابن سعد ولعن الله شمرا ولعن الله أمة أسرجت ألجمت وتنقبت لقتالک بابی أنت وأمی لقد عظم مصابی بک فاسأل الله الذی اکرم مقامک أکرمنی بک أن یرزقنی طلب ثارک مع إمام منصور من أهل بیت محمد صلى الله علیه واله اللهم اجعلنی عندک وجیها بالحسین علیه السلام فی الدنیا والآخرة یا أبا عبد الله إنی أتقرب إلى الله والى رسوله والى أمیر المؤمنین والى فاطمة والى الحسن والیک بموالاتک وبالبراءة ممن قاتلک ونصب إلیک الحرب وبالبراءة ] ممن أسس أساس الظلم والجور علیکم وابرأ إلى الله والى رسوله [ ممن أسس أساس ذلک وبنى علیه بنیانه وجرى فی ظلمه وجوره علیکم وعلى أشیاعکم برئت إلى الله وإلیکم منهم أتقرب إلى الله ثم إلیکم بموالاتکم وموالاة ولیکم وبالبراءة من أعدائکم والناصبین لکم الحرب وبالبراءة من أشیاعهم ومن اتباعهم إنی سلم لمن سالمکم وحرب لمن حاربکم وولی لمن والاکم وعدو لمن عاداکم فاسأل الله الذی أکرمنی بمعرفتکم ومعرفة أولیائکم ورزقنی البراءة من أعدائکم أن یجعلنی معکم فی الدنیا والآخرة وان یثبت لی عندکم قدم صدق فی الدنیا والآخرة أساله أن یبلغنی المقام المحمود الذی لکم عنده وأن یرزقنی طلب ثارکم مع إمام هدى ظاهر ناطق بالحق منکم وأسأل الله بحقکم وبالشأن الذی لکم عنده أن یعطینی بمصابی بکم افضل ما یعطى مصابا بمصیبته مصیبة ما أعظمها واعظم رزیتها فی الإسلام وفی جمیع السماوات والأرض اللهم اجعلنی فی مقامی هذا ممن تناله منک صلوات ورحمة ومغفرة اللهم اجعل محیای محیا محمد وال محمد ومماتی ممات محمد وال محمد اللهم إن هذا یوم تبرکت به بنو أمیة وابن آکلة الأکباد اللعین ابن اللعین على لسانک ولسان نبیک صلى الله علیه واله فی کل موطن وموقف وقف فیه نبیک صلى الله علیه واله اللهم العن أبا سفیان ومعاویة ویزید ابن معاویة علیهم منک اللعنة ابد الآبدین وهذا یوم فرحت به آل زیاد وال مروان بقتلهم الحسین صلوات الله علیه اللهم فضاعف علیهم اللعن منک والعذاب الألیم اللهم إنی أتقرب إلیک فی هذا الیوم وفی موقفی هذا وأیام حیاتی بالبراءة منهم واللعنة علیهم وبالموالاة لنیک وآل نبیک علیه وعلیهم السلام

ثم تقول مئة مرة : اللهم العن أول ظالم ظلم حق محمد وال محمد وآخر تابع له على ذلک اللهم العن العصابة التی جاهدت الحسین وشایعت وبایعت وتابعت على قتله اللهم العنهم جمیعا

ثم تقول مئة مرة : السلام علیک یا أبا عبد الله وعلى الأرواح التی حلت بفنائک علیک منی سلام الله أبداً ما بقیت وبقی اللیل والنهار ولا جعله الله آخر العهد منی لزیارتکم السلام على الحسین وعلى علی ابن الحسین وعلى أولاد الحسین وعلى أصحاب الحسین

ثم تقول : اللهم خص أنت أول ظالم باللعن منی وابدأ به أولا ثم اللعن الثانی والثالث والرابع اللهم العن یزید خامسا والعن عبید الله ابن زیاد وابن مرجانه وعمر ابن سعد وشمرا وال أبی سفیان وال زیاد وال مروان إلى یوم القیامة

ثم تسجد وتقول : اللهم لک الحمد حمد الشاکرین لک على مصابهم الحمد لله على عظیم رزیتی اللهم ارزقنی شفاعة الحسین یوم الورود وثبت لی عندک قدم صدق مع الحسین ومع أصحاب الحسین الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام